De dansende rode schoentjes heb ik afgekeken van het Efteling sprookjesbos. Ik heb het afdakje nagemaakt in TinkerCad en geprint met de 3d printer. ook de afbeelding die in de Efteling op de achterwand geschilderd is heb ik hier op het diorama toegevoegd, als laatste heb ik 2 voetjes van een poppetje afgeknipt zodat het lijkt dat de voeten afgehakt zijn. er steekt nog een enkel boven het schoentje uit.

Het sprookje:

Het sprookje De rode schoentjes gaat over een meisje genaamd Karen. Het gezin waarin ze woont is erg arm. Haar vader is al overleden en haar moeder overlijdt snel daarna. Op de dat dat haar moeder begraven wordt krijgt ze van mevrouw Schoenmaker rode schoentjes. Karen heeft dan geen ouders meer en niemand om bij te wonen. Ze zwerft over straat en heeft het erg koud. Het enige waar ze nog gelukkig van wordt zijn haar rode schoentjes. Dan als door een wonder ontmoet Karen een oude, statige dame. Zij is ook alleen en besluit het meisje in huis te nemen. Het meisje krijgt mooie kleren en mooie schoenen. Tot haar verdriet worden haar rode schoentjes verbrand. Het meisje groeit op en wordt steeds ijdeler.

Als Karen oud genoeg is om opgenomen te worden door de kerk mag ze zelf haar kleren uitkiezen. Ze kiest daarbij rode schoentjes want die staan haar zo mooi. Het is echter tegen de wil van de statige dame. Het zijn namelijk dansschoentjes. De dame verbiedt het haar dan ook de schoentjes naar de kerk te dragen. Ze doet het toch en iedereen kijkt naar het ijdele meisje en spreekt er schande van. Zo ook een soldaat die bij de kerk zit. Hij tikt met zijn sabel tegen de schoentjes en zegt dat deze schoentjes niet geschikt zijn voor de kerk. Ze zouden moeten dansen, voor altijd. Als dit de statige dame ter ore en zij is heel verdrietig. Niet vanwege de schoentjes, maar omdat het meisje heeft gelogen. Als straf mag het meisje niet naar het grote dansfeest in het dorp. Daar is ze heel verdrietig van, maar accepteert haar straf.

Dan wordt de dame ziek. Het gaat heel slecht met haar en Karen moet haar verzorgen. Elke 3 uur moet ze haar een drankje voeren. Dat doet Karen trouw; ook op de dag van het dansfeest. Als de dame ’s avonds haar drankje heeft gehad bedenkt Karen ze de dame haar toch niet mist, als ze 3 uur later maar weer thuis is. Stiekem doet ze haar dansschoentjes aan en gaat naar het feest. Daar heeft ze heel veel plezier en danst met alle leuke jongens. Ze vergeet de tijd. En dan, als ze even wil rusten merkt ze dat ze niet meer kan stoppen. De schoentjes hebben de controle over het meisje gekregen en ze stoppen niet meer met dansen. Het meisje danst de hele nacht, tot lang nadat het feest al is afgelopen. Ze kan niet stoppen. Wanhopig vraagt ze mensen haar te helpen, maar niemand helpt. Tot ze op het plein terugkomt en de soldaat weer ziet zitten. Ze roept naar hem haar te helpen, want ze moet terug naar de zieke dame.

De soldaat zegt tegen Karen dat dit de eerste keer is dat ze niet aan zichzelf denkt en besluit haar te helpen. Nogmaals tikt hij tegen de rode schoentjes en daarmee glippen ze uit. De schoentjes dansen verder, maar nu zonder Karen. Karen bedankt de soldaat en rent terug naar huis. Daar blijkt de dame weer een beetje opgeknapt en ze is blij dat Karen weer terug is. Karen zegt dat het haar spijt en de oude dame vergeeft haar. En ze leefden nog lang en gelukkig. In een andere versie eindigt het sprookje iets ernstiger. Daarin vraagt Karen of de beul haar voeten af wil hakken.